19.10.1910 - 21.08.1995
Jeden z największych astrofizyków XX w. Urodzony w Indiach, studia uniwersyteckie odbył tam w Madras, doktorat uzyskał w Cambridge (Anglia). Pracował w Obserwatorium Yerkesa Uniwersytetu w Chicago w latach 1937-1995. Badał strukturę i ewolucję gwiazd. Swego najsłynniejszego odkrycia dokonał w wieku zaledwie 20 lat (mówi się, że na pokładzie parowca w drodze z Indii do Anglii). Wykazał mianowicie, że śmierć gwiazdy, której masa nie przekroczy pewnej granicznej wartości (masa krytyczna Chandrasekhara) następuje poprzez fazę białego karła do stanu czarnego karła (zupełnie nieznanej nam formy materii). Dla gwiazd masywniejszych natomiast ciśnienie zdegenerowanego gazu elektronowego nie może zrównoważyć przyciągania, następuje zapadanie grawitacyjne jądra i, w drodze wielkiej eksplozji, odrzucenie warstw zewnętrznych.
Za to odkrycie otrzymał w roku 1983 nagrodę Nobla.
Przez całe życie badał strukturę i ewolucję gwiazd, własności dynamiczne gromad gwiazdowych i galaktyk, promienisty transfer energii, fizykę czarnych dziur. Jest autorem wielu książek akademickich i popularnonaukowych w tych dziedzinach Przez ponad 20 lat był redaktorem naczelnym "Astrophysical Journal". Na jego cześć wielkie kosmiczne obserwatorium promieniowania rentgenowskiego nazwano CHANDRA (Chandra X-Ray Observatory). Jego nazwisko nosi też planetoida nr 1958 (Chandra).