15.03.1821 - 15.02.1885
Astronom i geodeta warszawski. Najpierw "pomocnik" w Obserwatorium Warszawskim, a od 1848 do 1863 adiunkt. Od 1863 r. do śmierci na emigracji we Francji. Zdolny konstruktor instrumentów pomiarowych. W roku 1850 postawił hipotezę, że blask atmosfery i korony słonecznej jest refleksem światła, którego źródłem jest Słońce, a wobec tego światło korony powinno być spolaryzowane. Po niepowodzeniach obserwacyjnych w czasie zaćmienia Słońca w Wysokim Mazowieckim w dniu 28 lipca 1851 r. potwierdził swą hipotezę w czasie zaćmienia Słońca w dniu 18 lipca 1860 r. w Briviesca w Hiszpanii. Odkrycie polaryzacji światła korony słonecznej było pierwszym doniosłym odkryciem astrofizycznym dokonanym przez polskiego astronoma. Po utworzeniu Szkoły Głównej w Warszawie Prażnowski został powołany na stanowisko profesora zwyczajnego i kierownika Katedry Fizyki Doświadczalnej Akademii Medycznej. Jako uczestnik Powstania Styczniowego musiał emigrować. Przez 20 lat konstruował i wytwarzał narzędzia optyczne, które miały znakomitą renomę. M.in. skonstruował celostat. Ale też w tym okresie odkrył polaryzację światła warkoczy komet.